Fotografie

Camera

Canon EOS 650D (body)
Jupio Canon LP-E8 (accu)
Sony DSC-HX5V (compact camera)

Lenzen

Canon EF-S 18-135mm f/3.5-5.6 IS STM
B+W UV Filter MRC 67 E (filter)
Canon EW-73B (zonnekap)
Canon EF 50mm f/1.4 USM
B+W UV Filter MRC 58 ES (filter)

Software & bewerking

Adobe Lightroom 5
Datacolor Spyder 4 Pro (calibratie)

Opslag

SanDisk Extreme 16GB SDHC UHS-I 45 MB/s
Duracell Pro Photo SDHC 8GB Class 10
ICIDU Mini Card Reader SI-707172

Statief

Manfrotto MT055XPRO3
Sirui K-20X (statiefkop)
Canon RS-60E3 (draadontspanner)
Canon RC-6 (infrarood ontspanner)

Transport

Vanguard Adaptor 45 (tas)
BlackRapid R-Strap Sport Slim (draagriem)

Hoewel dit mijn allereerste spiegelreflexcamera is, wilde ik niet beginnen bij extra instapcamera’s als de 1100D. Vandaar dat ik voor deze 18 Megapixel APS-C camera heb gekozen. Met een EF/EF-S lensvatting heb ik zat mogelijkheden voor andere lenzen. Een paar aanvullende specificaties van deze body:

• AutoFocus-punten: 9 x cross-type
• Sluitertijd: 30 t/m 1/4000 seconde
• LCD-scherm: 3 inch draaibaar touchcreen

Naast de bijgeleverde LP-E8 heb ik natuurlijk een extra accu aangeschaft. Wanneer je net dat ene shot wilt maken, zul je altijd zien dat dan je accu leeg is. Maar nu is er een reserve!

Volgens tests blijkt Jupio prima kloonexemplaren te maken die vaak voor minder geld een langere levensduur geven.

In 2010 aangeschaft als vervanger voor mijn Fujifilm FinePix A310, heeft ook deze camera een hoop mooie plaatjes geschoten. Hoewel ik de HX5V nauwelijks nog gebruik, neem ik ‘m nog steeds trouw mee in het accessoirevak van mijn cameratas. Voor die momenten dat de grotere camera onhandig is kan ik dan snel deze compact in mijn broekzak meenemen.

Specificaties:

• 10x optisch zoom / 25 mm groothoek
• Exmor R CMOS fotochip van 10,2 megapixel
• Diafragma: f/3.5 – f/5.5
• Full HD videoopname (1920×1080 pixels)
• Brandpuntsafstand: 4,25-42,5 mm (25-250 mm geconverteerd)
• Interne GPS-ontvanger
• Gewicht: ca. 200 gram

Hoewel ik niet voor de bekende standaard 18-55mm budget kitlens heb gekozen, was ook deze lens een kitlens bij mijn 650D. Deze veelzijdige lens heeft een steppingmotor waarbij het autofocussysteem niet met een draaiende, maar een trillende motor werkt. In de praktijk blijkt de AutoFocus hierdoor supersnel en superstil.

Specificaties:

• Brandpuntsafstand voor APS-C camera’s: 18 t/m 135 mm
• Brandpuntsafstand omgerekend naar fullframe: 29 t/m 216 mm
• Lenselementen: 16 elementen in 12 groepen
• Diafragma: f/3.5 (groothoek) en f/5.6 (zoom/tele) met 7 lamellen
• Scherpstelafstand: vanaf 39 cm
• Image Stabilazation: 4 stops
• Filtermaat: 67 mm
• Gewicht: 480 gram

Voor de bescherming van mijn 18-135 lens heb ik dit UV-filter opgedraaid. Hoewel er vele UV-filters (lees: beschermglazen) op de markt zijn, heb ik heel bewust voor dit filter gekozen. Goedkopere alternatieven bleken in reviews nogal wat nadelige effecten te hebben. Daarbij werden flares en reflecties het meest genoemd.

Er bestaan een aantal versies van dit filter. Dit exemplaar heeft een ‘multi resistant coating’ waarvan geclaimd wordt dat deze een hogere hardheid van het glas heeft, waardoor krasjes optimaal voorkomen worden.

De bijbehorende zonnekap voor de 18-135 lens is primair bedoeld tegen teveel invallend zonlicht wat een kleurzweem of onbedoelde flares zou kunnen opleveren. Maar hij werkt ook als prima schokbreker wanneer je met je kostbare camera+lens ergens tegenaan stoot.

Mijn bij de camera aangeschafte 18-135 lens is een prima all-round lens. Maar met een maximaal diafragma van f/3.5 merk je vooral in schemer en donker dat je wat licht te kort komt. En dan heb je een aantal opties:

• ISO omhoog: meer beeldruis
• Sluitertijd langer: meer bewegingsonscherpte
• Flitsen: onnatuurlijke belichting
• Diafragma verder open: de 18-135mm gaat ‘maar’ tot f/3.5

Vandaar dat ik besloot dat het tijd was voor een lens met een zogenoemd ‘snel’ diafragma. Canon zet al een 50mm f/1.8 op de markt voor onder de 100 euro. Toch had ik een soort van ‘goedkoop is duurkoop’ gevoel bij dat exemplaar en besloot één stapje hoger in te zetten en de 50mm f/1.4 aan te schaffen. De 50mm f/1.4 beschikt over een ultrasone motor om snel en stil scherp te stellen.

Specificaties:

• Brandpuntsafstand voor APS-C camera’s: 50 mm
• Brandpuntsafstand omgerekend naar fullframe: 80 mm
• Lenselementen: 7 elementen in 6 groepen
• Diafragma: f/1.4 tot f/22 met 8 lamellen
• Scherpstelafstand: vanaf 45 cm
• Filtermaat: 58 mm
• Gewicht: 290 gram

Om alle foto’s netjes geordend op te kunnen slaan gebruik ik Adobe Lightroom. Daarnaast kun je met Lightroom een hele hoop ontwikkelinstellingen doorvoeren om vanaf je RAW-bestanden perfecte foto’s te maken.

Met Adobe Lightroom stel je de juiste witbalans in voor je foto’s. Hiermee voorkom je bijvoorbeeld dat sneeuwfoto’s blauw worden. Maar dan bekijk je het resultaat op dat moment op je eigen monitor. De ervaring leert dat verschillende monitoren, zelfs van het zelfde merk en type, kleuren soms heel verschillend kunnen weergeven. Met name de ‘witten’ zijn lang niet altijd echt wit, maar hebben op veel monitoren een gelige of roze waas.

Dat is precies waar de Spyder nuttig wordt. Een Spyder is een kleurcalibratieapparaat. De bijgeleverde software toont gedurende een aantal minuten steeds verschillende kleuren op je monitor. De camera in de Spyder registreert dit en controleerd of dit overeenkomt met de juiste kleur. Wit moet echt wit zijn, zwart echt zwart. Als de calibratie klaar is wordt het resultaat opgeslagen in een kleurprofiel. Hierin staan de aangepaste kleuren. Je videokaart zal vanaf nu de kleuren iets anders naar je monitor sturen zodat op het beeld exact goed worden weergegeven.

BIj de aanschaf van mijn spiegelreflexcamera dacht ik nog wel een tijdje gebruik te kunnen maken van de Duracell Class 10 kaartjes die ik al had. Maar de overstap van JPEG naar RAW opnamen zorgde voor een aanzienlijke toename in benodigde opslagcapaciteit. Daarbij bleken de Duracell kaartjes de snelheid van de DSLR niet te kunnen bijbenen. Vandaar dat ik wat grotere en snellere kaartjes heb aangeschaft.

Deze SD-kaartjes van SanDisk komen uit de professionele Extreme-lijn. Ze zijn waterdicht, shockproof en zijn aanzienlijk sneller dan de meeste concurenten.

Bij het schieten in JPEG op 18 megapixel dan kun je 1000 foto’s op een kaart kwijt. Maar met wat video erbij blijken een aantal van deze kaartjes maar net genoeg voor een vakantie. Vandaar dat ik voor mijn DSLR een paar SanDisk kaartjes heb aangeschaft. Deze Duracell kaartjes gebruik ik nog voor mijn Sony compact camera.

Standaard wordt er vanuit de handleiding van je camera verondersteld dat je de camera met een USB-kabeltje aan je pc aansluit om de foto’s er af te kunnen halen. In de praktijk wil je natuurlijk je camera altijd stand-by houden, wissel je er een leeg SD-kaartje in, en druk je je volgeschoten SD-kaartje in een kaartlezer.

Erg veel onderzoek is er niet geweest voor de aanschaf van deze kaartlezer. Hij moest compact genoeg zijn voor in mijn cameratas. En hij moest de door mij gebruikte kaartformaten ondersteunen (SD/SDHC).

De specificaties dus ook vrij beperkt. Hij werkt op USB2, ondersteund naast SD ook nog o.a. CompactFlash-, MMC- en xD-formaat. En met zijn compacte formaat van ca. 5x5x1 cm is er altijd ruimte genoeg om de kaartlezer mee te nemen.

Bij mijn compactcamera heb ik een keer een eenvoudig Hama statiefje gekocht. Dit statiefje houdt ook de DSLR wel even in de lucht, maar daar is het dan ook wel mee gezegd. Als afscheidscadeau van mijn collega’s bij mijn vorige werkgever, heb ik een cadeaubon voor een statief gekregen. En met kerst 2014 was het eindelijk zover, de MT055XPRO3 is besteld.

De zoektocht naar het ultieme statief was een pittige. Ik wilde in ieder geval een statief met ‘sta hoogte’. Waar ik met mijn 1,93 meter onder te bukken plaatjes mee kon schieten. Extra licht (carbon uitvoering) hoefde voor mij niet, omdat het daarmee onnodig prijzig zou worden. Via de verschillende webwinkels in fotografiespullen kwam ik steeds uit op twee modellen: de 263AT van Vanguard en de Manfrotto 055XPRO3. Uiteindelijk heeft de maximale hoogte de doorslag gegeven en ben ik voor de 055XPRO3 gegaan.

Specificaties:

• Materiaal: Aluminium
• Ingevouwen lengte: 61 cm
• Maximale hoogte: 170 cm
• Maximale belasting: 9 kg
• Gewicht: 2,5 kg

Bij een goed statief hoort een goede statiefkop. Bij eenvoudiger statieven zijn ze vaak onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Bij de luxere statieven zijn ze vrij uitwisselbaar. Bij mijn MT055XPRO3 statief ‘hoort’ volgens Manfrotto uiteraard ook een Manfrotto statiefkop. Ik wilde sowieso een statiefkop met balhoofd, maar over de Manfrotto balhoofden kwam ik teveel negatieve reviews tegen om hier voor te willen kiezen.

Na veel wikken en wegen kwam ik uit op deze K-20X van Sirui.

Specificaties:

• Materiaal: Aluminium
• Baldiameter: 38 mm
• Hoogte: 101 mm
• Maximale belasting: 25 kg
• Gewicht: 430 gram
• 360 graden panorama

Wanneer je foto’s wilt maken met een langere sluitertijd, dan neemt het risico van bewegingsonscherpte al snel toe. Als eerste pak je dan een goed statief. Daarmee voorkom je de bewegingen die je als fotograaf maakt. Wil je nog een stap verder in het voorkomen van trillingen, dan moet je zien te voorkomen dat je de camera nog gaat aanraken. Eén van de opties is dan om een draadontspanner te gebruiken.

Een draadontspanner is niets anders dan een ontspanner aan een draad. Wanneer je nu een foto schiet, worden de trillingen van de ontspanknop geabsorbeerd door de draad. Dit is ook mogelijk door de zelfontspanner van de camera te gebruiken. Je stelt je camera dan in op zelfontspanning, je drukt af, wacht 10 seconden, en de foto wordt trillingvrij geschoten. Het voordeel van een draadontspanner is dat je niet hoeft te wachten, maar direct kunt schieten.

Net als bij de zelfontspanner en draadontspanner gebruik je een infrarood ontspanner om trillingvrije foto’s te maken. Het voordeel van een draadloze ontspanner is dat je niet meer verbonden ben aan je camera, en dus bijvoorbeeld bij zelfportretten zelf alvast klaar kunt gaan staan.

Dacht je dat een keuze voor een camera al lastig was, ook op het gebied van tassen is de keuze reuze. Met mijn voorkeur voor een rugtas werd het aanbod al een stuk kleiner. Ik heb deze tas gekozen omdat hij ook als slingbag gedragen kan worden. Hierdoor kun je de tas gewoon blijven dragen terwijl je de camera er aan de zijkant uit pakt. Daarnaast vond ik de groen met grijze kleur wel praktisch. Hij valt wat beter op tussen de doorgaans zwarte tassen.

Specificaties:

• Afmeting: 27 x 23 x 45 cm (breedte / diepte / hoogte)
• Gewicht: 900 gram
• Materiaal: Polyester, nylon, fluweel

Waar je bij een compact camera nog een polsbandje geleverd krijgt, is de standaarduitrusting van een spiegelreflexcamera vaak voorzien van een halsband. Deze band, met ingeborduurd logo van de fabrikant, hang je om je nek. Voor een eenvoudige DSLR met kitlens van een paar gram is dit nog een soort van acceptabel. Maar bij een iets serieuzere camera en een wat zwaardere lens, wordt dit al snel oncomfortabel. Door de zwaardere lens valt de camera naar voren en bengelt onhandig heen en weer.

Op het fotografiefestijn Photokina in Köln ben ik daarom op zoek gegaan naar een betere draagriem. Van eenvoudige slecht afgewerkte examplaren van duidelijk Chinese makelij, tot keurig gestofeerde en gevoerde varianten van hoogstaand Italiaans design. Hoewel het basisprincipe overal gelijk was: je hangt een camera aan een band, was de uitvoering steeds heel verschillend. Grofweg waren er drie types:

• Camera hangt aan de standaard draagogen (net als halsband)
• Camera hangt met schroef (en karabijnhaak) aan de onderkant (o.a. BlackRapid)
• Camera hangt (met een knoop) aan een stafiefplaatje (o.a. Peak)

Bij de eerste soort is de draagriem bevestigd aan de standaard draagogen. De camera hangt rechtop, en overige accessoires (statief, batterijgrip, etc.) zijn vrij te gebruiken.
De oplossing schroeft aan de onderkant van de camera een speciale bout met draagoog in. Daarna wordt de draagriem vaak met een karabijnhaak aan dit nieuwe draagoog bevestigd. De camera hangt op deze manier op de kop. Meestal zijn deze draagriemen uitgevoerd als schouderriem, waardoor de camera op de heup wordt gedragen. Het nadeel van deze oplossing is dat als je een statiefplaatje wilt monteren, je eerst weer het draagoog moet verwijderen. Er zijn accessoires beschikbaar waarbij een statiefplaatje en draagoog gecombineerd worden, maar ik vind dit vanwege omvang of de aanzienlijke prijs dit vaak niet de meest elegante oplossing.
De laatste variant die ik op Photokina zag was een oplossing van Peak. Hierbij wordt een speciaal statiefplaatje onderop de camera geschroefd. Een schouderband, halsband of heupriem heeft dan een speciaal knoopje waar in het statiefplaatje geklikt kan worden. Functioneel de meest veelzijdige oplossing, maar vooral de schouderband waar ik naar opzoek was, was niet erg comfortabel.