Gisteravond zijn we naar stadsschouwburg de Harmonie geweest voor de voorstelling Toendra van Ellen Dikker. Ellen is nog niet erg lang actief in de cabaretvoorstellingen, vandaar dat we van tevoren geen idee hadden van wat we konden verwachten.
Ellen kwam in het donker op als Vlaamse dame, die erg benieuwd was naar de zaal; ze zocht warmte. Als snel vond ze warmte in de vorm van de schoot van boorplatformtechneut Gert Jan, een toeschouwer op de tweede rij. Hij mocht haar het ultieme genot brengen door met zijn vinger een hartje op haar rug te tekenen.
Direct daarna gaf Ellen toe dat ze eigenlijk geen Vlaamse was, en transformeerde ze zichzelf in een Poolse immigrant, door een knalroze pruik op te zetten en met Pools-achtig accent te praten. Ze wilde graag naar Nederland komen voor een koel-vrieszj-kombinaazje.
Vanuit het Pools ging ze over naar een beschonken madam voor wie roze ‘helemaal haar ding’ was. Dit karakter werd al snel opgevolgd door een Twents omaatje die ‘overal gematst wordt’. Overal speciale aanbiedingen, extra kortingen, drie voor de prijs van twee, meer, meer, meer.
Plots werd Ellen onderbroken door een mobieltje dat overging. Hoewel ze prima kan acteren, was toch overduidelijk dat de heren van het geluid zelf een mobieltje onder een stoel in het publiek hadden geplakt, en hoe toevallig: bij toeschouwer Gert Jan. Weer terug in haar Vlaamse rol vroeg ze het publiek om haar te bellen. Een paar stoelen verderop durfde ene Lisa het aan en belde het nummer. Helaas voor de iets regelmatiger cabaret bezoeker blijkt deze grap / sketch geheel het zelfde als in de voorstelling Por Dios van Javier Guzman. Wie de grap van wie heeft gejat, geen idee, maar wel slecht gejat.
Ellen transformeerde nog een paar keer in verschillende eerdere en nieuwe typetjes, en sloot na 90 minuten voorstelling de avond af met een enorme Belgische vlag.
Meer info op de website van Ellen Dikker: http://ellendikker.nl
Onderstaande foto’s komen van: http://www.pixagogo.nl/0868244162
