Vanavond zijn we naar De Lawei geweest voor een avond ‘kweekvijver cabaret’; beginners die in kleine zaaltjes proberen het publiek te boeien, in de hoop op een glanzende carrière en eeuwige roem. Vanavond de beurt aan Martijn Hillenius.
Vooraf, bij het wachten bij de zaaldeur hoorden we wat ouder tweetal (red. waarschijnlijk de ouders van Martijn) zeggen: ’toch leuk voor Martijn, zo’n 50 man in de Zwarte Zaal’. Al snel daarna ging de zaaldeur open en konden we plaatsnemen in de Zwarte Zaal, die buiten 50 man publiek en een geluidsman helemaal leeg was. Toen iedereen zat ging de zijdeur open en kwam Martijn binnen, met zijn eerste attribuut en tevens decorstuk: een hometrainer.
Martijn begon zijn verhaal met uitleg over de opbouw van het hart (kamers, boezems). Na dit theoretische en iets te lange intro klom Martijn op zijn hometrainer en begon te fietsen. Martijn vervolgde al fietsend zijn verhaal over zijn zeldzame afwijking. Zijn hart zou in rust extreem langzaam kloppen. Bij inspanning klopte het hart extreem snel.
Na vele zinnen van een inmiddels hard sportende Martijn, vele omwentelingen van zijn voeten en de inmiddels meerdere gapende mensen in het publiek, viel Martijn van zijn fiets (red. er is niets aan de hand).
Al liggend op de grond en een paar minuten later weer op de fiets, gaat zijn beschouwing verder. Onsamenhangend en vaak erg traag gooit Martijn er een aantal treffende uitspraken uit:
Er zijn kunstenaars die er aan herinnerd moeten worden om mens te zijn. Er zijn echter ook mensen die er aan herinnerd moeten worden om kunstenaar te zijn.
en
Laatst heb ik de Mattheus Passion geluisterd. Wat is dat een traag en langzaam stuk.
Martijn begeeft zich richting de zaaldeur. In de verwachting dat zodra Martijn de zaal heeft verlaten, het zaallicht aangaat en wij eindelijk naar huis mogen, zie ik dat hij naar een boekenrek reikt, huh? Niet naar de deurkruk om de zaal te verlaten?
Martijn verteld dat het z’n eerste optreden is. Alles wat zich tot nu toe had afgespeeld (fiets, verhaal, etc) was zeg maar de basis van zijn stuk, maar hij had nog meer materiaal. Graag wil hij nog wat dingetjes uitproberen.
Het begon met een verhaal over pukkels, heel veel pukkels en een tovenaar die ze weg kon toveren… …niet grappig.
Vervolgens kwamen enkele tijdschriften voorbij waarbij Martijn semi-acterend bladerend een aantal uitspraken voorlas… …ook niet grappig.
Bij het terugleggen van de tijdschriften kwam Martijn terug met een gebitje in. Er volgde een verhaal over een mislukt leven… …gelukkig gaf één mevrouw op de eerste rij aan dít wel grappig te vinden.
Voorafgaand aan de laatste loze act met banaan, flapmuts en fopneus, sprak Martijn de woorden:
Sommige mensen die vragen mij: Moet hier nou een voorstelling van gemaakt worden? Kun je je niet beter een boek gaan schrijven?
Bij deze mijn beschouwende antwoorden:
- Ja, Martijn kan in plaats van niet grappige voorstellingen beter een boek gaan schrijven.
- Naast de Mattheus Passion, hoort ook de voorstelling ‘Duidt de dingen’ van Martijn Hillenius op het lijstje ‘Vreselijk trage en langzame stukken’.
- Sommige mensen (red: Martijn Hillenius) moeten er aan herinnerd worden dat ze niet kunstenaar zijn.